வாழ்க்கை மனிதன் புரிந்துகொள்ள முடியாத மிகப் பெரிய மர்மங்களில் ஒன்றாகும். அது ஒரே நேரத்தில் இனிமையாகவும், கடுமையாகவும், எளிமையாகவும், சிக்கலாகவும் தோன்றுகிறது.
ஏன் இப்படியொரு விசித்திரம்?
ஏன் இனிமையானது கடுமையாகவும், கடுமையானது எளிமையாகவும் மாறுகிறது?
இந்த கேள்விகளுக்குப் பதில் தேடுவது வாழ்க்கையின் உண்மையான தத்துவத்தையே தேடுவது போன்றது.
இனிமையின் பின்னால் மறைந்திருக்கும் கடுமை
வாழ்க்கையில் நாம் இனிமையாகக் கருதும் பல தருணங்களின் பின்னால் ஒரு ஆழமான ஒலி இருக்கிறது — அது “காத்திருப்பு”, “போராடு”, “பாதுகாத்தல்” போன்றது.
உதாரணத்திற்கு:
1. அன்பு எப்போதும் இனிமை.
ஆனால் அதைக் காக்க வேண்டும் என்றால் பொறுமை, தியாகம், புரிதல் — இவை எல்லாம் கடுமையானவை.
2. கனவு இனிமை.
ஆனால் அந்தக் கனவை நனவாக்கும் பாதை முட்களால் நிரம்பி இருக்கும். இந்தப் பயணம் எவ்வளவு இனிமையாகத் தொடங்கினாலும், அதை முழுமையாக்குவதே கடினம்.
3. வெற்றி இனிமை.
ஆனால் அதற்குப் பின்னால் தெரியாத ராத்திரிகள், உழைப்பு, தோல்விகள், சந்தேகங்கள் — மனிதன் மட்டும் அறிந்த வலி.
ஆகவே, நாம் ஆசைப்படும் இனிமை ஒருபோதும் இனிப்பாகவே இருக்காது. இனிமையைக் கையில் பிடிக்கத் தக்க வலிமை பெற வேண்டிய மிகப் பெரிய பயணம் கடுமையின் வழியாகத்தான் செல்கிறது.
கடுமையின் உள்ளே மறைந்திருக்கும் எளிமை
ஆனால் வாழ்க்கையின் விசித்திரமான பரிசு என்னவென்றால் —
கடுமையாகத் தோன்றும் பல விஷயங்களின் உள்ளே மிகத் தூய்மையான ஒரு எளிமை இருக்கிறது.
1. துன்பம் கடுமை.
ஆனால் அது நமக்கு உண்மையில் யார் தேவை, யார் தேவையில்லை என்பதை நேராகக் கற்றுத் தருகிறது. இது ஒரு எளிமை — வாழ்க்கையை சுத்தப்படுத்தும் எளிமை.
2. தோல்வி கடுமை.
ஆனால் அது நம் திசையை தெளிவாக்குகிறது. தவறான வழிகளை அகற்றி, சரியான பாதையை உற்றுப்பார்க்க உதவுகிறது.
3. தனிமை கடுமை.
ஆனால் அதில் மனிதன் தன்னையே கண்டுபிடிக்கிறான்.
உலகின் சத்தம் குறையும்போது உள்ளத்தின் குரல் தெளிவாக கேட்கிறது.
இதனால், வாழ்க்கையில் நம்மை வாட வைக்கும் தருணங்களே, பின்னர் நமக்கு தெளிவையும் அமைதியையும் அளிக்கக்கூடிய எளிமைக்கான கதவாக மாறுகின்றன.
வாழ்க்கை — முரண்களின் அழகு
இனிமையும் கடுமையும், துன்பமும் நிம்மதியும், அழுகையும் சிரிப்பும் —
இவை ஒன்றுக்கொன்று முரண்களாகத் தோன்றினாலும், உண்மையில் ஒன்றை ஒன்று பூர்த்தி செய்யும் இரட்டைக் சக்திகள்.
இனிமையை நாம் மதிப்பது கடுமையை அனுபவித்தபிறகே.
எளிமையை நாம் ரசிப்பது சிக்கல்களில் சிக்கிய பிறகே.
மகிழ்ச்சியை நாம் உணர்வது வலியைத் தாண்டிய பிறகே.
வாழ்க்கை விசித்திரமானது;
அதனால்தான் அது அர்த்தமுள்ளது.
நேரடியாக நமக்கு வழங்கப்படாத அனுபவங்களே, நம் மனிதத்துவத்தை வடிவமைக்கின்றன.
வாழ்க்கை ஒரு விசித்திரமான நாடகம்.
ஒரே காட்சி இனிமையையும் கடுமையையும் ஒரே நேரத்தில் தாங்கிக் கொள்கிறது.
நாம் அதை புரிந்து கொள்ள வேண்டியது இல்லை;
அதை வாழ்ந்து, உணர்ந்து, அதின் முரண்களுக்குள் மறைந்திருக்கும் ஞானத்தை மெதுவாகச் சேகரிக்க வேண்டும்.
வாழ்க்கை எளிமையானதாக இருந்திருந்தால், அது நம் வளர்ச்சியை நிறுத்தியிருக்கும்.
வாழ்க்கை கடுமையானதாக இருந்திருந்தால், அதைத் தாங்குவது முடியாது.
அதனால், அது விசித்திரமான சமநிலையாக இருக்கிறது —
இனிமையான துன்பம், கடுமையான நிம்மதி.
இதுவே வாழ்க்கையின் அதிசயம்.
திருமந்திரம் – பாடல் 2796
"இன்பமும் துன்பமும் எண்ணிப் பொருந்தும்
அன்பர்க்கு நன்றாகும் ஆதி மெய்ப்பொருள்
துன்பமும் இன்பமும் தூய்மை பொருந்தின்
என்பருள் நாயகன் ஈசனாம் அந்தமே."
இந்தப் பாட்டு சொல்லுவது என்ன?
இன்பமும் துன்பமும் ஒன்றோடொன்று கலந்தவை.
வாழ்க்கையில் அவை தனித்தனியாக வரவில்லை.
இன்பத்தில் துன்பத்தின் நிழல் இருக்கும்;
துன்பத்தில் ஆழ்ந்த ஒரு மாற்றமும் வளர்ச்சியும் இருக்கும் – அது ஒரு விதமான இன்பம்.
இவற்றைப் பொருட்படுத்தாமல் ஏற்றுக்கொள்ளும் ஒருவர் —
“ஆதி மெய்ப்பொருளை” (சிவத்தை/உண்மை நிலையை) உணர்கிறார்.
திருமந்திரம் 1200
“இன்பம் துன்பம் இரண்டும் இவையல்ல
அன்பர் அறிவது ஆனந்தம் ஒன்றே.”
இந்தப் பாட்டு சொல்லுவது என்ன?
நாம் காணும் இன்ப–துன்பங்கள் மேற்பரப்பிலானவை.
உண்மையான ஆனந்தம் அவற்றைத் தாண்டி உள்ளது.
ஆனால் அந்த உயர்ந்த நிலையை உணர வைக்கும் ஆசிரியர்கள்
இன்பத்தின் பின்னால் இருக்கும் கடுமையையும்,
துன்பத்தின் உள்ளே இருக்கும் எளிமையையும் அனுபவித்தவர்களே.
